[vc_row class="anti-130"][vc_column alignment_setting="1" desktop_alignment="text-center" desktop_mini_alignment="md-text-center" ipad_alignment="sm-text-center" mobile_alignment="xs-text-center" width="1/1" class="new-p"][vc_column_text]

Yeryüzü düştür; insan ancak özünden büyür Umut seyyah herkese, sevdan kutsal, yüceltir Renkler evsiz, döşektir sessiz, güzelsin, iyi Kalbin şüphesiz, çıkarız, sevgi patikası

Yeryüzü kuyu; çaresiz ben, sen, arzulayan Dudakların, hatırlama türbesinde yarım Sevmek can, nar kırmızı ruhumuzda çoğalan İnsan bir nefes kadardır, ölümü çağıran

Yeryüzü kuştur; göçmen saçları kanatlanır Gün biter, sonsuzu öper emanet yıldızlar Bu atardamar, bu şahlanış, verdiğin ışık Sihirbazdır kül, hiçlik tufanından süzülür

Yeryüzü ova; başaklar sarı sessizlikte Sırlanan varoluş, kurnaz iç sıkıntıları Borç aldım sızım, sızlayan tutunamamayı Belleğimde tenin, susturdu tüm bu dünyayı

Yeryüzü sestir; insan, susuzlukta öğrenen Efkârlı göl, üzgün ırmak, zincirlenen yaprak Yerçekiminde okşanan, nağmeli fesleğen Şimdinin kasırgasında, muhteşemsin aynam

Yeryüzü hüzün; tanıktır buruk gökyüzünün Yelkenlerinde, savrulan biçare ömürler Çılgın çekiç, zalim savaş, boşlukta örümcek Doğarken yitirilir, aslen bütün zaferler

Yeryüzü aşktır; insan mutlak aşk ile erir Aşk; parçasız, bütün, uçsuz bucaksız, delidir Ve kamburlaşır kalbim, büyüsünde koynunun Yumuşak sabırla, saflığında masumluğun

(Bu yeryüzünde; yüzünden düşerim belki de Senin gövdene; ellerimi tut, kurtarırsın)

[/vc_column_text][brando_separator brando_height="30px"][brando_button button_style="style1" brando_button_preview_image="style1" button_type="medium" margin_setting="1" desktop_margin="margin-0auto" ipad_margin="sm-margin-0auto" mobile_margin="xs-margin-0auto" button_text="url:http%3A%2F%2Funalersozlu.com%2Fsiirler%2F|title:T%C3%BCm%20%C5%9Eiirler||"][/vc_column][/vc_row]